kop met logo 1
logo
kop met logo 2
     
  Home  
  Veelgestelde vragen  
  Wie ben ik  
  Opleiding colontherapeut  
  Vergoeding  
  Routebeschrijving  
  Publicaties  
  Artikelen  
  Boek  
  Links  
     
     
 

Meer weten?

 

Meer lezen over colonhydrotherapie? In het maart nummer 2010 van tijdschrift Praktische Huisartsengeneeskunde Bijblijven is een artikel gepubliceerd over colonhydrotherapie. Eén van de alternatieve geneeswijzen die aansluiting zoeken bij de reguliere geneeskunde.

Klik hier om het artikel te lezen.

 

Kijk op de 'Links' pagina
Of lees meer over natuurgeneeskunde op www.lisette-timmermans.nl

 

 

 
 
 

De gescheidenis van colonhydrotherapie

Eén van de oudste therapieën!

Door: Lisette Timmermans

 

 

1500

voor Chr.

Colonspoelingen of darmspoelingen worden voor het eerst gemeld in 1500 voor Christus. Men zegt dat de klisma’s door de goden aan de Egyptenaren werd gegeven. “Het was Toth zelf, die de klisma toonde aan een groepje priester-dokters, die aan de oever van de Nijl stonden. De god van de geneeskunde en wetenschap daalde neer op het water in de vorm van een heilige ibis. Hij slurpte het water op met zijn snavel en spoot het naar binnen via zijn anus. De artsen begrepen de hint en aldus kwam de mensheid in het bezit van het goddelijke klisma, waarmee velen hun voordeel kunnen doen”.

 

Het veelvuldig gebruik van klisma’s door de Egyptenaren wordt in talrijke geschriften vermeld zoals de Ebers Papyrus, een papyrusrol die zich bevindt in een museum in Berlijn. Het wordt beschreven als infusies van een waterachtige substantie via de anus in de dikke darm.

 

 

 

500 – 200

voor Chr.

Hippocrates in de 4e en 5e eeuw voor Christus gebruikte de klisma’s bij koorts en andere gezondheidsklachten. Ook de Grieks/ Romeinse arts Claudius Galenus die rond het jaar 200 leefde was een groot bewonderaar van Hippocrates zag ook het nut en gebruik van klisma’s. Naast water schreef hij behandelingen voor met verschillende uittreksel van kruiden, honing en olie.

 

De Essenen uit de derde eeuw stellen: “de onreinheid binnen is groter dan de onreinheid buiten. Hij die slechts de buitenzijde reinigt is als een grafkelder, die aan de buitenkant mooi beschilderd is maar van binnen vol zit met vreselijke onreinheid en gruwelen”.

 

Ook vroege Afrikaanse volken, waaronder Nigerianen, maakten graag gebruik van het klisma. In Ivoorkust gebruikte men een kalebas gevuld met water. Andere Afrikaans stammen gebruikten een holle koeienhoorn

                  

 

 

Overal in de geschiedenis vind je geschriften en afbeeldingen van verschillende klisma’s en klisteerspuiten: holle rietstengels, kalebassen, klisteerspuiten die gemaakt waren van de organen van dieren en dierlijke materialen, zoals ossenhuid.

 

 

900 - 1000

na Chr.

Een wat meer geavanceerde klisteerspuit wordt rond de 10e eeuw ontwikkeld door de Arabische arts Albucasis. Hij wordt gezien als de moderne grondlegger van de moderne chirurgie.

 

 

1300 - 1400

Het gebruik van klisma’s bleef toenemen. Ten tijde van de bekende Engelse chirurg John Ardene (1307 – 1390) werd de klisma veelvuldig gebruikt door de Engelse dames uit die periode. Hij schreef een verhandeling over klisma’s getiteld ‘Treatise of fistula-in-ano, hemorroids and clysters’, waarin hij verklaarde tegenstander te zijn van het gebruik van allerlei vloeistofmengsels omdat zijn conclusie was dat de cliënt daardoor veelal nog meer last kreeg van constipatie. Ardene raadde iedereen aan tenminste drie tot vier keer per jaar de ingewanden te reinigen, ongeacht of men last had van verstopping, om een goede gezondheid te behouden.

 

 

1000 – 1500

Van de elfde tot de vijftiende eeuw was de klisteerspuit relatief onbekend en niet voor iedereen beschikbaar. Gedurende de middeleeuwen kwam er steeds meer informatie over het gebruik van klisma’s en werd het populair in rijke kringen en aan het hof. In 1480 werd Lodewijk de Elfde getroffen door een beroerte, die behandeld werd met een klisma, onder toezicht van zijn arts Angelo Catho. De koning werd een vurig pleitbezorger van de klisma dat hij zelfs zijn hond liet klisteren wanneer hij dacht dat het nodig was.

 

 

1560 – 1643

 

Eén van de eerste apparaten die in de literatuur beschreven wordt is het klisteerapparaat ontwikkeld door Fabricius Hildanus. Hij gebruikte plugkranen om de druk van de vloeistof in de zak te reguleren. Een bijkomend voordeel was dat hierdoor tijdens de behandeling vloeistof kon worden toegevoegd.

 

 

1600 – 1700

 

De zeventiende eeuw werd bekend als het tijdperk van de darmspoeling In hoge kringen in Parijs was het mode om wel drie tot vier klisma’s per dag te genieten, want me geloofde dat inwendige wassingen of lavementen noodzakelijk waren voor de gezondheid. De spuiten werden gemaakt van koper of porselein; wie rijk was had een klisteerspuit van zilver en paarlemoer. Het werd als smaakvol beschouwd verschillende spuiten te bezitten en sommige aristocraten hadden een omvangrijke collectie.

 

 

 

De Delftse arts Reinier de Graaf was niet tevreden over de beschikbare klisteerinstrumenten in die tijd, omdat meestal twee handen nodig waren om de spuit te bedienen of de klisteerblaas samen te knijpen. Om dit probleem op te lossen ontwierp hij zijn eigen apparaat. Hij bedacht een flexibele slang van zo’n 2 meter lang, die verbonden kon worden aan een canule, zodat de cliënt zichzelf de klisma toe kon dienen. Omdat de rubber slang nog niet bestond maakte De Graaf zelf ‘een slang van een dunne reep leer, die dusdanig was gesneden dat hij in een cilindervorm gerold kon worden. De cilinder werd stevig dichtgeschroeid en ingesmeerd met een waslaag, om lekken te voorkomen. De gehele slang tenslotte werd omkleed met zwarte zijde. Aan de ene zijde werd een conische houten canule bevestigd. Aan de andere zijde zat een houten trechter, waarin de klisteerspuit precies paste.

 

 

 

De Graaf beschreef de juiste methode hoe deze klisteerspuit te gebruiken in zijn verhandeling De Clysteribus, die werd gepubliceerd in 1668. Hij beschrijft de zuiverende, adstringerende, kalmerende, verzachtende, reinigende en ontspannende werking van de klisma en maakt melding van klisma’s van voedingsstoffen zoals wijn, melk en eigeel.

 

 

 

De klisma bereikte een modieus hoogtepunt in de beginjaren van de regeringsperiode van Lodewijk de Veertiende (1635-1715), die naar verluidt meer dan 2000 klisma’s heeft ondergaan tijdens zijn ambtsperiode. Soms ontving de koning zelfs hovelingen en bezoekers tijdens de procedure. Er bestaan nog houtgravures waarop dit te zien is.

 

 

 

Rond deze tijd werd de klisma, waarschijnlijk als reactie op het overdreven gebruik ervan, het mikpunt van vele komedies, gedichten, satires en toneelstukken. Vooral de toneelstukken van Molière maakten het onderwerp berucht maar ook beroemd: het toneelstuk Le Malade Imaginaire maakte van de klisma een modieuze aangelegenheid.

 

 

1750

Halverwege de achttiende eeuw was het algemeen gebruik van de klisma alweer grotendeels verdwenen. De behandeling werd met meer zorgvuldigheid toegepast en betere technieken deden hun intrede. De ontdekking van rubber speelde een grote rol bij het ontwikkelen van nieuwe en verbeterde apparatuur.

 

 

 

Een grote rol hierin werd gespeeld door Edward Jukes. Hij ontwikkelde twee types klisteerapparaten, die je kunt beschouwen als voorlopers van de apparaten die heden ten dage in de colonhydrotherapie worden gebruikt. Friedenwald en Morrison vermelden dat Jukes eerst een klisma ontwikkelde dat gebaseerd was op de principes van de zwaartekracht: de ‘flexible clysmaduct’. Die aan een ring aan de muur kon worden opgehangen. Hoe hoger de spijker, hoe groter de druk door de zwaartekracht.

 

 

 

Bij het tweede type klisteerapparaat maakte hij gebruik van druk door middel van een pomp. Jukes zelf noemde het de verbeterde ‘spuit’. De druk werd bepaald door de snelheid waarmee de pomp werd bediend. Maar ondanks al deze verbeteringen was er nog steeds geen eenduidige manier om darmspoelingen uit te voeren.

 

 

1799 – 1855

 

Het probleem werd uiteindelijk opgelost door Vincent Priessnitz (1799 – 1855), de man die het gebruik van darmspoelingen en klisma’s bijeen bracht in een samenhangende therapie.

 

 

Eind 1800

Eind negentiende en begin twintigste eeuw, toen laxeermiddelen en andere medicijnen gemakkelijker verkrijgbaar werden, verdwenen de colonhydrotherapie en het gebruik van klisma’s enigszins uit beeld.

 

 

1917

 

Maar Dr. Kellog in de Verenigde Staten blies de behandeling nieuw leven in. Naast de voeding was hij een groot voorstander van de klisma bij de behandeling van diverse aandoeningen. In 1917 schreef Dr. Kellog in het Journal of American Medicine dat hij, ‘op twintig gevallen na, geen operaties had uitgevoerd bij de behandeling van maagdarmziektes onder zijn cliënten’ Interessant hierbij is dat Dr. Kellog meer dan 40.000 cliënten met maagdarmaandoeningen had. Dat komt neer op slechts 1 operatie op de 2000 gevallen.

 

 

1932

Ondertussen werd de apparatuur steeds verder verfijnd en in 1932 schreef de arts en Bachelor of Science W. Kerr Russell een boek getiteld Colonic Irrigation. Dit is de eerste keer dat de term colonic irrigation (darmirrigatie) gebruikt werd. Als synoniem gebruikt hij de term colonic lavage ( darmlediging).

 

 

 

Dr. Russel documenteerde de ontwikkeling van de apparaten voor darmspoeling, van de vroegere spuiten en klisma’s tot de apparaten die in zijn tijd gebruikt werden. Hij legt het verschil uit: “Het woord irrigatie beschrijft beter dan de term klisteren de behandeling met de moderne apparatuur. Deze instrumenten wassen en reinigen de darmwand op grondige wijze, ze verwijderen abnormale slijmafzetting en ledigen de darmen. De spanning van de darmspieren alsmede de bloedtoevoer wordt verbeterd.’

 

 

1900 - 1935

De Oostenrijkse arts Anton Brosch ontwikkelde begin 1900 een darmstoelbad. In 1935 begon Dr. Ten Haaf met dit darmstoelbad in Nederland.

 

 

1940

Vanaf hier wordt de geschiedenis van darmirrigatie voortgezet door de arts James W. Wiltsie M.D., in zijn boek Chronic Intestinal Toxemia and its Treatment (1938) en daarna door Joseph E.G. Waddington M.D., in zijn boek Scientific Intestinal Irrigation and Adjuvant Therapy, dat verscheen in 1940.

 

 

 

Er zijn twee verschillende soorten apparaten die een link hebben met de hedendaagse colonhydrotherapie apparatuur. Allereerst de Kennison Hydrotone, één van de eerste ‘open systemen’.

 

 

 

Vervolgens komen we bij het Dierker Apparatus, dat gemaakt was naar het voorbeeld van de oorspronkelijke ‘gesloten systemen’. Dit apparaat bestaat uit een glazen percolator en alle noodzakelijke aan- en afvoerkanalen, regelkleppen en irrigatiefuncties. Deze zijn compact samengebracht in een roestvrijstalen behuizing, die bevestigd kan worden aan alle standaard behandeltafels. In de jaren ’40 werd de colonhydrotherapie apparatuur steeds verder ontwikkeld.

 

 

1972

Rond 1972 werd het overgrote deel van de darmspoelingsinstrumenten verwijderd uit de ziekenhuizen en verpleegtehuizen. In plaats daarvan ging men meer gebruik maken van laxeermiddelen en chirurgische ingrepen.

 

 

 

Ondanks deze moderne medische procedures bleven een enkele artsen colonhydrotherapie aanbevelen. Het beroep van colonhydrotherapeut kreeg steeds meer beoefenaars en de apparatuur werd meer en meer geavanceerd. In Nederland wordt voornamelijk gewerkt met het gesloten systeem.

 

 

1986 -2009

Nu de ontwikkeling voor colonhydrotherapie apparatuur zijn eindstadium heeft bereikt wordt meer nadruk gelegd om de ontwikkeling van de methode. De manier waarop je het water gebruikt en aanbiedt aan de cliënt is van groot belang over hoe het wordt ontvangen en op welke manier de behandeling verloopt. Je moet als het ware de juiste taal spreken.

 

 

 

Het autonome zenuwstelsel fluctueert tussen het parasympatische en sympatische deel van het zenuwstelsel. Door de darm met de slow-fillmethode met water te vullen geef je het zenuwstelsel de kans tot rust te komen. Hierdoor gaat de aandacht naar het parasympatische deel en ontstaat rust in het lichaam. Waardoor losgelaten kan worden vanuit rust zonder stress. Als je sneller werkt of het water onafgebroken laat stromen ontstaat er meer stress in het lichaam. De slow-fillmethode is gericht op rust brengen in het zenuwstelsel en het hydrateren van het lichaam.

 

 

 

Met deze methode waarop het water in de darm resoneert wordt meer losgelaten van alleen achtergebleven ontlasting. Door de rust te brengen in het lichaam kunnen emoties op een natuurlijke manier de weg naar buiten vinden.

 

 

 

>> terug naar startpagina

 
     
  droplet  
  Vragen?  
     
 

Voor meer informatie kunt u contact opnemen met:

Lisette Timmermans
Julianalaan 45
2628 BB Delft

Telefoon
015 21 44 221
E-mail

info@lisette-timmermans.nl

 
     
  En verder...  
     
 

Niets op deze website mag gebruikt of verveelvoudigd worden zonder toestemming van de eigenaar.

 
     
  Lees de disclaimer!  
     
 

Bijgewerkt: 26-05-2010

 
     
 
eXTReMe Tracker
 
     
droplet
Lisette Timmermans
Julianalaan 45 - 2628 BB Delft Telefoon 015 21 44 221 E-mail info@lisette-timmermans.nl LID I-ACT en NWP